ΑΠΑΛΟΥΖΑ (APPALOOSA)

Σκηνοθεσία: Εντ Χάρις
Παίζουν: Έντ Χάρις, Βίγκο Μόρτενσεν, Ρενέ Ζέλβεγκερ, Τζέρεμι Άιρονς
Διάρκεια: 114’
2008

Τα γουέστερν είναι ένα από τα πιο παρεξηγημένα κινηματογραφικά είδη.

Θεωρήθηκε πως αποτελούσαν ύμνο στη βία και μόνο, πως διασκέδαζαν το θεατή καλύπτοντας τη σκέψη του με το αδιάκοπο πιστολίδι. Μόνο έτσι δεν είναι.

Tα γουέστερν χρησιμοποιώντας το μύθο και το αρχέτυπο της «Άγριας Δύσης» αποτέλεσαν ως επί το πλείστον την ανατομία της μοντέρνας δυτικής κοινωνίας (όπως αυτή θα παρουσιαζόταν σε ολόκληρο τον κόσμο τον επόμενο, 20ο, αιώνα) και του δυτικού ανθρώπου.

Τα πρόσφατα γουέστερν ακριβώς αυτό συνεχίζουν να κάνουν. Οι βραβευμένες «Τρεις Ταφές του Μελκιάδες Εστράδα» απέδειξαν πως η Δύση ακόμα και σήμερα δεν είναι παρά Άγρια, ενώ η «Δολοφονία του Τζέσε Τζέημς από το Δειλό Ρόμπερτ Φορντ» ανέπτυξε το θέμα της Καχυποψίας ως βασικής προκείμενης της ψυχολογίας μας.

Στην παράδοση αυτή εντάσσεται και το «Απαλούζα». Απολύτως απολαυστικό, καθόλου διδακτικό, αναλύει εντούτοις άριστα την Αμφισημία που διαπνέει κάθε κοινωνικό (π.χ. Νόμος) ή ψυχολογικό (π.χ. Πίστη) οικοδόμημά μας.

Η ομώνυμη πόλη μαστίζεται από τον αλαζόνα πλούσιο Μπραγκ που βρίσκεται ακριβώς έξω από την επικράτειά της. Όταν στην πόλη καταφθάσει ο κυνηγός επικυρηγμένων Βίρτζιλ Κόουλ, οι προύχοντες θα τον κάνουν σερίφη και θα αποδεχθούν το αίτημά του «ό,τι λέει να είναι νόμος» ώστε να επιβάλλει το νόμο.

Ο Κόουλ είναι βίαιος μα διαβάζει Έμερσον. Προσπαθεί να μιλά εκλεπτυσμένα και όταν δε βρίσκει τη λέξη που ψάχνει, τον συμπληρώνει ο εξευγενισμένος βοηθός του, Έβερετ. Ο Έβερετ είναι πολύ καλός στα όπλα μα και δεν είναι επειδή διατηρεί συναισθήματα.

Στην πόλη θα καταφθάσει και η γοητευτική Άλισον. Παίζει πιάνο, κάνει μπάνιο κάθε μέρα... Σαν την «κοινή γνώμη», η κάθε παρτίδα του δράματος θα τη βρίσκει στην πλευρά του εκάστοτε ισχυρού. Και η κάθε παρτίδα θα μοιράζει εκ νέου την ισχύ.

Τα γουέστερν αποτελούν τη μάταιη αναζήτηση του «καθαρού» σε έναν κόσμο αμφισημίας. Το τέλος θα βρει το πραγματικά κεντρικό πρόσωπο του φιλμ, Έβερετ, να καλπάζει μακριά ως Δον Κιχώτης ενός κόσμου που ποτέ δεν είναι σταθερός.

Αξιολόγηση: * * * * (4)

Δημήτρης Δρένος

δημοσιεύθηκε στον Εξώστη, 8/1/2009