Σκηνοθεσία: Μπέντζαμιν Αβίγια
Παίζουν: Τέο Γκουτιέρεζ Μορένο, Ναταλία Ορέιρο, Ερνέστο Αλτέριο, Σέζαρ Τρονκόσο, Κριστίνα Μπανέγκας
Διάρκεια: 112’
2011
Στην κούνια το άμορφο μωράκι
κλαίει. Μα δε χρειάζεται να βιάζεται. Σιγά σιγά θα αρχίσει να αποκτάει τη μορφή
του. Θα ψελίσσει τα πρωτα λόγια, θα σηκωθεί διστακτικά στα δυο του και έπειτα
θα περπατήσει, θα τρέξει, θα πάει στο σχολείο, θα πρωτοερωτευθεί και πριν να το
καταλάβει θα είναι ήδη μεγάλος.
Ο μικρός Ερνέστο αυτή τη διαδρομή
ακολουθεί. Που είναι κοινή για όλους μας αν και με παραλλαγές ατέλειωτες.
Πρώτες νυχτερινές βόλτες με τους αγαπημένους του γονείς και ξάφνου ο πατέρας
γονατίζει πληγωμένος από σφαίρες. Ανταπαντά στους παρακρατικούς – ορθάνοιχτα
κοιτούνε τα μάτια του μικρού.
Σύντομα θα μάθει να μιλά, να λέει τα ισπανικά με
την προφορά της Κούβας. Φυγάς εκεί, πολιτικοί πρόσφυγες οι γονείς, στα έντεκά
του θα επιστρέψουν στην Αργεντινή όπου ο δικτάτορας Βιντέλα «εξαφανίζει» κόσμο.
Τα παιδιά στα παιδικά δωμάτια
έχουνε παιχνίδια. Στου Ερνέστο έχει πολυγραφημένες προκηρύξεις και τα κουτιά με
τα σοκολατάκια κρύβουνε σφαίρες. Άλλα παιδιά παρακαλούνε να τους χτίσουνε ένα
δεντρόσπιτο. Για τον Ερνέστο πίσω από τις κούτες βρίσκεται η κρύπτη του αν
τυχόν εισβάλλει η αστυνομία.
Στο σχολείο τα παιδιά γιορτάζουν
τα γεννέθλιά του. Και το όμορφο κορίτσι αγαπάει τον Ερνέστο. Όμως ο Ερνέστο δε
γιορτάζει τοτε. Και τον λένε Χουάν.
Η παρανομία τον ακολουθεί, όπως
και τους αντάρτες πόλεων γονείς του. Για κάποια παιδιά τα σοκολατάκια δεν είναι
γλυκά. Πέφτουν, πέφτουν οι σφαίρες και οι φύλακες άγγελοι της παιδικής ηλικίας
ματώνουν και συντρίβονται στο έδαφος. Ο εντεκάχρονος Ερνέστο θα σηκωθεί από την
καρέκλα του βασανιστή. Και θα είναι ήδη άντρας, με το όνομα Χουάν και τις
γροθιές σφιγμένες.
Υπέροχα, πραγματικά υπέροχα,
κινηματογραφημένη η ταινία, βασίζεται στις πραγματικές αναμνήσεις του σκηνοθέτη
από όταν ήτανε παιδί τη δεκαετία του ‘70 στην Αργεντινή. Μια ταινία διδακτική για εμάς που μόνο
στα πληκτρολόγια φαντασιωνόμαστε επαναστάσεις.
Αλλού τα παιδιά μεγαλώνουν πριν
την ώρα τους. Ενώ εδώ οι ενήλικες παίζουμε και παίζουμε και συνεχίζουμε να
παίζουμε τα παιχνίδια μας με πάθος τέτοιο που αρμόζει μονάχα στα παιδιά.
Αξιολόγηση: * * * * (4)
Δημήτρης Δρένος
δημοσιεύθηκε στο Φιλμ Νουάρ, 17/5/2013
