Σκηνοθεσία: Ντενίς Ντερκούρ
Παίζουν: Κατρίν Φρο, Ντεμπορά Φρανσουά, Πασκάλ Γκρεγκορί, Κλοτίλντ Μολέ, Ζακ Μποναφέ
Διάρκεια: 82’
2006
Το πιανιστικό μοτίβο της εισαγωγής συνδέει τους δυο πόλους της ταινίας.
Εικόνες από τη μικρή Melanie που με σπουδή μελετάει μια etude στο πιάνο, εικόνες από τους γονείς της που με σπουδή τεμαχίζουν το κρέας στο κρεοπωλείο τους. Το σφαγείο και η τέχνη, το ατελές της ανθρώπινης φύσης που οδηγεί στα ακρότερα πάθη και η τελειότητα της κλασσικής μουσικής που οδηγεί στην υπερβατικότητα του Μπαχ. Το πεδίο αυτό μελετάει η ταινία, όπως πριν κάποια χρόνια έκανε και ο Haneke με τη βιρτουόζα και σαδομαζοχίστρια "Δασκάλα του Πιάνου".
Οι γονείς στηρίζουν τη μικρή τους, αυτή όμως αποτυγχάνει στις εξετάσεις του κονσερβατουάρ όταν η διάσημη δασκάλα της κατά την ώρα της εξέτασης υπογράφει αδιάφορη ένα αυτόγραφο. Η Melanie σωπαίνει και εγκαταλείπει τη μουσική.
Χρόνια αργότερα θα βρεθεί στο σπίτι της δασκάλας της για να φυλάξει το παιδί της, χωρίς αυτή να τη θυμηθεί. Η δασκάλα είναι πλέον μια εύθραυστη καλλιτέχνης και μια εύθραυστη γυναίκα. Στην ψυχρή αστική εξοχική κατοικία της και στο άγριο star system της κλασσικής μουσικής ενεργοποιείται το σχήμα του “αφέντη και του δούλου”. Ο αφέντης εξαρτάται ακριβώς στον ίδιο βαθμό. Η δασκάλα για να επιβιώσει χρειάζεται τη Melanie να γυρνά τις σελίδες της παρτιτούρας κατά την κρίσιμη ακρόαση, χρειάζεται τον ίδιο τον έρωτά της. Η Melanie θα εκδικηθεί.
Η ταινία αναπτύσσεται σα σύνθεση. Τα θέματα του πρώτου μέρους εμφανίζονται σε αντιστροφή στο δεύτερο. Οι χώροι, η γεωμετρία των πλάνων, οι άψογες ερμηνείες χτίζουν ένα υποδειγματικό ψυχόδραμα που κορυφώνεται με τη συμβολική, τελευταία σκηνή υπό τους ήχους του Μπαχ.
“Η πράξη της ομιλίας στον Μπαχ είναι η μουσική του […] ένας αγώνας εναντίον της κατανομής βέβηλου και ιερού” όπως έγραψε κάποτε ο Gilles Deleuze.
Αξιολόγηση: * * * * (4)
Δημήτρης Δρένος
δημοσιεύθηκε στον Εξώστη, 1/2/2007
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου