Σκηνοθεσία: Άννα Κοκκίνος
Παίζουν: Τομ Λονγκ, Γκρέτα Σάτσι, Κόλιν Φρίελς, Ντέμπορα Μέηλμαν, Ζωή Κοίλ
Διάρκεια: 119΄
2006
Και ένα και δύο. 1. Ο χορός είναι μια παράξενη τέχνη – το έργο της δεν είναι κάτι εξωτερικό προς το δημιουργό. Το σώμα του χορευτή, αυτό είναι που μετατρέπεται σε καλλιτέχνημα. Ο χορευτής ποτέ δεν μπορεί να δει ακριβώς αυτό που βλέπει το κοινό. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να κοιταχτεί στον καθρέφτη (ή στο βίντεο). Ο καλλιτέχνης ως νάρκισσος.
Και τώρα, αραμπέσκ. 2. Τα σανίδια από το ταπί τρίζουν. Τα πρόσωπα είναι συγκεντρωμένα. Η μουσική είναι πραγματικά ωραία. Η χορογραφία εξελίσσεται – είναι μια ερωτική σκηνή. «Στοπ» φωνάζει η Ιζαμπέλ, η χορογράφος. «Δε χρειάζεται τόσο σεξ για να συγκινηθεί το κοινό».
Πλιέ τώρα. 3. Ο Ντάνιελ είναι γοητευτικός άντρας, αναγνωρισμένος χορευτής. Θα κατέβει να πάρει τσιγάρα για τη παρτενέρ του και θα εξαφανιστεί για 12 μέρες. Θα επανεμφανιστεί σιωπηλός, γεμάτος ερωτικά σημάδια, αλλαγμένος. Ανίκανος να χορέψει.
Κοντάκτ! 4. Επί 12 μέρες γυμνός και αλυσοδεμένος «βιαζόταν» από 3 μασκοφόρες γυναίκες. Τώρα θα αλλάξει ζωή, θα γίνει μπάρμαν σε μια παμπ στο λιμάνι. Και κάθε βράδυ θα ψάχνει ανάμεσα σε όλες τις γυναίκες που υπάρχουν, εκείνες τις τρεις. Τρόπος αναγνώρισης; Τατουάζ και εκ γενετής σημάδια στα στήθη και τους λαγόνες.
Ιμπροβιζέισονς σε εμβρυακή στάση και ως ανοιξιάτικη βροχούλα. 5. Όλα διαδραματίζονται στη Μελβούρνη. Μια δυτική πόλη που βρίσκεται ανατολικά. Όλα μοιάζουν οικεία, μα κάπως διαφορετικά. Η Ιζαμπέλ αργοπεθαίνει. Ο πρώην άντρας της, αστυνομικός Όλσεν θα εντοπίσει τον Ντάνιελ και θα τον φέρει κοντά της. Χορευτής και χορογράφος θα αρχίσουν και πάλι να δουλεύουν κάτι μαζί. Σημειώσεις για τα βήματα και τις ποιότητες της κίνησης θα κρατηθούν σε ένα βιβλίο. Είναι το βιβλίο της αποκάλυψης;
Έξοδος, υπόκλιση, βελούδινη αυλαία πέφτει.
Το «Βιβλίο της Αποκάλυψης» της Ana Kokkinos από τη Μελβούρνη είναι μια ταινία σε 3 μέρη. Το πρώτο είναι ο κόσμος του μοντέρνου χορού, η κατασκευή μιας παράστασης. Το δεύτερο είναι μια αισθησιακή σπουδή στους ερωτικούς ρόλους («Χόρεψέ μας» διατάζουν οι γυμνές προσωπιδοφόρες Γυναίκες τον αλυσοδεμένο Άντρα). Το τρίτο είναι η αναζήτηση του Άντρα για να ανακτήσει την ταυτότητά του. Τέλος, το φινάλε μας επιστρέφει στην αρχή. Με μια νέα χορογραφία ο Ντάνιελ θα προσπαθήσει να εκφράσει ό,τι συνέβη.
Η ταινία είναι κομψή. Άριστη η φωτογραφία, επιμελώς αποστασιοποιημένη η σκηνοθεσία, πρωτότυπη η χορογραφία της Meryl Tankard, έξοχη η μουσική του Cezary Skubiszewski. Όμως το νόημα της ταινίας, τη «θέση» της, κυρίως εγκεφαλικά τα προσεγγίζουμε. Δεν έχει πάντα «ψυχή» η τέχνη. Ωστόσο, τα πατήματα είναι σίγουρα, τα μετρήματα είναι σωστά. Και η ταινία έχει μια ανήσυχη ομορφιά, έστω και αν πρόκειται για το είδωλό της στον καθρέφτη.
Αξιολόγηση: * * * (3)
Δημήτρης Δρένος
δημοσιεύθηκε στον Εξώστη, 6/2/2008
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου