Σκηνοθεσία: Κρίστοφερ Νόλαν
Παίζουν: Κρίστιαν Μπέηλ, Χιου Τζάκμαν, Σκάρλετ Γιόχανσον, Μάικλ Κέιν
Διάρκεια: 130’
2006
«Όσο ο άνθρωπος θα παραμένει έκπτωτος στη ριξιά της φύσης, τόσο θα ξεφεύγει από την Ορθολογικότητα και θα επιστρέφει στο Μύθο», γράφει ο καθηγητής φιλοσοφίας Δημήτρης Μαρκής.
Αυτή ήταν πάντα η ανθρώπινη κατάσταση, είτε στα τέλη του 19ου αιώνα στο Λονδίνο όπου διαδραματίζεται η ταινία, είτε στις αρχές του 21ου. Ήρωες της ταινίας είναι δυο “μάγοι”. Κάθε βράδυ πάνω στη σκηνή του θεάτρου, ταχυδακτυλουργώντας, διασχίζουν τη διαδρομή από την ορθολογικότητα στο μύθο στο δευτερόλεπτο που ανοιγοκλείνει τα μάτια του ο θεατής.
Ακολουθούν το τρίπτυχο της Υπόσχεσης, του Κόλπου και του Θαύματος. Είναι η φαινομενική αλήθεια που μεταπλάθεται τη στιγμή του κόλπου για να προσφέρει ένα αληθινό θαύμα. Ή μήπως το αντίθετο; Μια ψυχρή και σκληρή πραγματικότητα που μεταμφιέζεται σε θαύμα όλο υποσχέσεις, που διαφορετικά ποτέ δε θα είχε.
Ωιμέ, ο μύθος δε διαρκεί όσο θα θέλαμε. Οι ίδιοι οι μάγοι κάτω από τη σκηνή είναι πραγματικοί άνθρωποι με φθόνο, ανταγωνισμό, επιβουλή. Αντιφατικοί ως καλλιτέχνες, στην ευγενή τέχνη της παραίσθησης.
Άλλωστε κάθε τέχνη αυτό είναι – και κατεξοχήν το σινεμά. Έτσι, αυτή η ωραία, ατμοσφαιρική ταινία εποχής λειτουργεί και σε ένα αυτοαναφορικό επίπεδο: κάθε σκηνοθέτης σαν το μάγο, το ίδιο τρίπτυχο ακολουθεί. Παίρνει το Σύνηθες και με τη φιλμική γραφή αποπειράται το θαύμα της απεικόνισης του Ανείδωτου.
Tο πανέξυπνο "Prestige", χτίζεται καρέ – καρέ ακολουθώντας τη δόμηση των θαυμάτων που απεικονίζει.
Όμως, τα μαγικά, τελικά, δεν έχουν μέσα τους καθόλου από μαγεία. Είναι όσο πιο ορθολογικώς γίνεται υπολογισμένα. Μα εκεί έγκειται και ο πιο μεγάλος μύθος. Πως με την ορθολογικότητα το μύθο θα διασχίσουμε, ενόσω θα παραμένουμε έκπτωτοι στη ριξιά της Φύσης.
Αξιολόγηση: * * * * (4)
Δημήτρης Δρένος
δημοσιεύθηκε στον Εξώστη, 25/1/2007
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου