Σκηνοθεσία: Κάρλος Σορίν
Παίζουν: Ιγνάθιο Μπενίτεθ, Κάρλος Βαγκνέρ, Παόλα Ροτέλα
Διάρκεια: 98΄
2006
(για την Ηρώ που ξέρει από μπάλα)
Τρελαίνομαι για το ποδόσφαιρο και έχω υπομείνει πολλά για αυτό το λόγο.
Οι κουλτουριάρηδες φίλοι μου με λένε «ακούλτουρο» και οι κοπέλες με κοροϊδεύουν: «ο Δρένος βλέπει μπάλα, ο Δρένος βλέπει μπάλα». Ναι ρε, βλέπω μπάλα και παίζω προ. Και έχω υπόψην μου ό,τι είχε πει ο Σαρτρ. Πως το πραγματικό νόημα της κοινωνιολογίας δεν το αντιλαμβάνεσαι στα αμφιθέατρα, αλλά κάθε Κυριακή στο γήπεδο.
Ο νεαρός Τάτι Μπενίτεθ αγαπάει το ποδόσφαιρο πιο πολύ και από εμένα. Και λατρεύει τον Μαραντόνα. Φοράει πάντα τη φανέλα του από την εθνική Αργεντινής με το δεκάρι στην πλάτη. Και όταν δεν τη φοράει, πάλι έχει το δεκάρι στην πλάτη – γιατί το έχει κάνει τατουάζ. Ξέρει όλα τα γκολ του απέξω, όλα τα στατιστικά.
Δυστυχώς όμως η ζωή του είναι όλο δυσκολίες εκεί στις παρυφές της ζούγκλας, στην απομονωμένη επαρχία Μισιόνες της Αργεντινής. Το εργοστάσιο υλοτομίας όπου δουλεύει τον απολύει και αυτός καταλήγει να ψάχνει μες την καρδιά του δάσους για ρίζες και ξυλαράκια να πουλήσει. Εκεί, μια μέρα θα συμβεί κάτι θαυμαστό. Ο Τάτι θα ανακαλύψει ένα γέρικο κορμό που μοιάζει με τον Μαραντόνα!!!
Πρόκειται για θείο θαύμα; Για θαύμα της φύσης; Η για θαύμα του μυαλού του απλού και καλόκαρδου Τάτι;
Όλα θα ξεκαθαρίσουν ένα βροχερό πρωινό όταν αγωνιώδη χτυπήματα στην πόρτα της καλύβας του θα τον ξυπνήσουν. «Ο Ντιεγκτίτο δεν είναι καλά, είναι στην εντατική». Είναι ο Απρίλιος του 2004 και ο Μαραντόνα ετοιμάζεται να δώσει «τον πιο δύσκολο αγώνα της ζώης του». Ο Τάτι ξέρει πλέον το χρέος του. Πρέπει να πάει στο Μπουένος Άιρες, στο νοσοκομείο όπου νοσηλεύεται, να του χαρίσει τον κορμό του. Έτσι, με μια χούφτα πέσος θα ξεκινήσει να διασχίσει τη μισή χώρα που ριγεί από συγκίνηση για τη δοκιμασία του ήρωά της, του φτωχόπαιδου – μάγου που ταπείνωσε τους νικητές των Φώκλαντς στο Μουντιάλ του 1986.
Η πανέμορφη ταινία μας είναι ένα ιδιότυπο road movie. Έξυπνα, η εισαγωγή της έχει ντοκιουμενταρίστικα στοιχεία, με διάφορους φίλους να μιλούν στην κάμερα για τον Τάτι, καθώς πρόκειται για ένα ταξίδι στην ανθρωπογεωγραφία της χώρας. Αν στα αμερικάνικα road movies ο ήρωας συνήθως συναντά εγκληματίες και διεστραμμένους, εδώ ο Τάτι θα συναντήσει καλόψυχους, λαϊκούς ανθρώπους (με αποκορύφωμα τον Βραζιλιάνο φορτηγατζή οπαδό του Πελέ στις πιο απίθανες στιγμές της ταινίας!). Κανείς δε θα κοροϊδέψει το ξόανό του. Αντιθέτως, όσο θα πλησιάζει στο μέρος που είναι ο Μαραντόνα, τόσο τα πλήθη θα αναγνωρίζουν τη μορφή του στο απελέκητο ξύλο.
Το ποδόσφαιρο είναι τέχνη γιατί χωρίς να έχει αντικειμενική σημασία, έχει ομορφιά και σπουδαιότητα. Και είναι λαϊκή τέχνη γιατί εκφράζει όλη τη φαντασία και δημιουργικότητα του κοσμάκη. Δεν είναι το όπιο του λαού, αλλά το ψωμί και το τυρί του. Και διατηρεί το αίμα του να βράζει μέχρι να έρθει κι η ώρα των επαναστάσεων.
Φόρτσα Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα! Ντρίμπλαρε τους όλους και στείλε την μπάλα, και όχι μόνο, να αναπαυθεί στα αντίπαλα δίχτυα!
Αξιολόγηση: * * * * (4 γκολάρες)
Δημήτρης Δρένος
δημοσιεύθηκε στον Εξώστη, 15/5/2008
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου