ROCKY BALBOA

Σκηνοθεσία: Σιλβέστερ Σταλόνε
Παίζουν: Σιλβέστερ Σταλόνε, Μπερτ Γιανγκ, Αντόνια Τάρβερ, Τζεραλντίν Χιουζ, Μάικ Τάισον
Διάρκεια: 102'
2006

Θα ξεκινήσουμε αιρετικά.

Υπάρχουν αναλογίες που συνδέουν τον Σταλόνε με τον Μπρους Σπρίνγκστην. Και οι δυο ιταλικής καταγωγής, στο έργο τους μιλήσαν για τον καθημερινό άνθρωπο της Αμερικής. Την καταγωγή του από τις μη προνομιούχες τάξεις, τα καθημερινά του προβλήματα, δράματα, ηρωισμούς. Και οι δυο, επίσης, άδικα παρεξηγήθηκαν. Ο Σπρίνγκστην για το βαθιά κριτικό Born in the USA και ο Σταλόνε για μια σειρά από ταινίες που άλλο ήταν από αυτό που φαίνονταν.

Το «Ρόκυ Μπαλμπόα» θα μπορούσε να είναι άλμπουμ του Σπρίνγκστην. Ο Ρόκυ έχει πλέον γεράσει και όλα γύρω του καταρρέουν. Ξημερώνει μια νέα εποχή μα αυτός τριγυρνάει στις παλιές γειτονιές. Γκρεμισμένα σπίτια και θλιβερές λάμπες στους δρόμους των γκέτο. Κάθε τόσο σπαρακτικά γαντζώνεται πάνω του ο κουνιάδος του φωνάζοντας «Ρόκο..».

Παροπλισμένος, ο Ρόκυ αντιμετωπίζει τον εχθρό που δεν είχε παλιότερα φανταστεί, το Χρόνο. Σε όλα τα πλάνα της ταινίας είναι ανήσυχος, κινείται συνεχώς, αλλάζει διαρκώς το κέντρο βάρους του. Είναι σα να πυγμαχεί με τον αόρατο χρόνο.

Ο Φίλιπ Ροθ στο τελευταίο του βιβλίο γράφει πως «τα γηρατειά δεν είναι μάχη, είναι σφαγή». Ο Ρόκυ θα δώσει πρώτα τη μάχη, επιδιώκοντας; αναβάλλοντας; τη σφαγή. Αντίπαλος θα είναι ένας νέος πρωταθλητής, έγχρωμος μάλιστα, περιτριγυρισμένος από γιάπηδες. Times are a-changin, υπάρχει κίνηση στην κοινωνική πυραμίδα αλλά πάντα παραμένει ο πάτος.

Η ταινία θυμίζει έντονα το «Million Dollar Baby» του Ίστγουντ. Σε εκείνο, το παλιό πυγμαχικό γυμναστήριο καταλήγει καταφύγιο ανθρωπιάς και τρυφερότητας. Άγρια η πυγμαχία, μα αγριότεροι οι ουρανοξύστες που το περιτριγυρίζουν. Ανάλογη σκηνοθεσία με του Ίστγουντ επιδεικνύει ο Σταλόνε. Τρυφερά και απόμακρα μαζί πλάνα, φορτισμένες ερμηνείες.

Προσοχή λοιπόν! Δεν υπάρχει ουδεμία ομοιότητα του Σταλόνε με τον Σβαρτζενέγκερ, όπως δεν υπάρχει και μεταξύ του Σπρίνγκστην και του ψευδοφιλάνθρωπου Μπόνο.

Αξιολόγηση: * * * * * (5)

Δημήτρης Δρένος

δημοσιεύθηκε στον Εξώστη, 8/3/2007