CONTROL

Σκηνοθεσία: Άντον Κορμπιτζίν
Παίζουν: Σαμ Ρίλεϊ, Σαμάνθα Μόρτον, Κρέηγκ Πάρκινσον
Διάρκεια: 121’
2007

Η μοντέρνα εποχή και ο πολιτισμός της διέστρεψαν τη χαρά.

Τμήματα Χαράς (Joy Division) ονομάζονταν τα πορνεία όπου υπηρετούσαν οι νεαρές Εβραιοπούλες πριν οδηγηθούν στα κρεματόρια. Δύο εξώφυλλα δίσκων των Joy Division εικονίζουν ταφικές αναπαραστάσεις από ένα παλιό κοιμητήριο της Ιταλίας. Στο single του Love Will Tear Us Apart το ταφικό στολίδι είναι παρμένο από το μνήμα ενός μικρού παιδιού – επουράνια σπονδή των γονιών το νεκρό παιδί να γίνει αγγελούδι.

Δεν πρόκειται ωστόσο για τη λαγνεία του θανάτου, όχι, στις τελευταίες ηχογραφήσεις του συγκροτήματος ο βόμβος των σύγχρονων μητροπόλεων γίνεται όλο και πιο έντονος. Η φρενίτιδα της ζωής σε αυτές, και το άλλο άκρο της, η κατατονική κατάθλιψη θα ενσαρκωθούν από τον Ian Curtis επί σκηνής.

Ο 20^ος αιώνας υπήρξε καφκικός, μια γιγάντια Σωφρονιστική Αποικία (Colony). Και όπως όλοι οι αιώνες, μια έκθεση αποτροπιασμών (Atrocity Exhibition). Και όπως πάντα θεολογικός, με ένα θεό απειλητικό ή ένα θεό υπαρξιακό βάλσαμο. Για το υπεσχημένο πέρασμα του Πάσχα (Passover) μίλησαν τα Κατά Ματθαίον Πάθη του Μπαχ και το Ρέκβιεμ του Μότσαρτ. Χωρίς διάθεση υπερβολής, δίπλα στέκεται η κατάθεση του δεύτερου δίσκου του συγκροτήματος, το Closer, με τους οραματικούς στίχους του Ian Curtis. Δυσμετάφραστοι στίχοι, ποίηση στην ψυχρή και στέρεη γλώσσα των αγγλικών.

Όπως υπάρχουν δυσμετάφραστα κείμενα, έτσι υπάρχουν και δυσμετάφραστοι άνθρωποι. Το φιλμ θα επικεντρωθεί στη σύντομη ζωή του Ian Curtis, καρδιάς των Joy Division (1977 – 1980) η οποία έληξε με την αυτοκτονία του στην ηλικία των είκοσι τριών.

Ασπρόμαυρο, λιτό και χαμηλόφωνο, το έργο με θεατρική διάθεση και σύντομες πράξεις θα οδηγηθεί ως την ύστατη κατάληξη. Η σκηνή είναι το θατσερικό και βιομηχανικό Μάντσεστερ. Μελαγχολικές σειρές από σπίτια και δρόμοι άδειοι όπου μόνο οι ήρωες της ταινίας βαδίζουν. Σκηνές στο σπίτι του Curtis και η θλίψη του τόσο νεανικού, αποτυχημένου γάμου του. Σκηνές από τη ζωή στο δρόμο και τις συναυλίες. Συνδετικός κρίκος, η εικόνα του Curtis με ένα σάκο στον έρημο δρόμο μπροστά από το σπίτι του. Σαν να επιστρέφει ή να αναχωρεί για ένα αόρατο στρατόπεδο. Θα υποφέρει από κρίσεις επιληψίας, και αυτό θα ολοκληρώσει την αποκοπή του (Isolation) από έναν ούτως ή άλλως αποδιαρθρωμένο κόσμο, αποδιαρθρωμένο σύμπαν.

Το “Control” έχει ειλικρινείς προθέσεις και αποτελεί μια ιδιαίτερη και σημαντική αισθητική πρόταση. Με εξαίρεση κάποιες αμήχανες στιγμές, δεν εκπίπτει στα κλισέ τα τόσο συνήθη για βιογραφικές, “μουσικές” ταινίες. Ο πρωταγωνιστής θα ερμηνεύσει τον Curtis ιδανικά (αν μπορεί να λεχθεί αυτό για ένα πρόσωπο που υπήρξε), σωματικά, με ένα ευγενικό, φοβισμένο, εύθραυστο βλέμμα. Εξαίρετη είναι και η ερμηνεία του ρόλου της γυναίκας του, στο βιβλίο της οποίας είναι βασισμένο το σενάριο.

Αξίζει να το παρακολουθήσετε ακόμα και αν δεν έχετε επαφή με το έργο του Curtis. Ωστόσο, πριν ή μετά την ταινία, ακούστε το Closer ώστε να την αντιληφθείτε ως μία σπουδή στο εσωτερικό περιβάλλον και την εξωτερική ατμόσφαιρα που δημιούργησαν το έργο του.

Έχει ειπωθεί, πως ίσως η τίμια στάση του ανθρώπου είναι να έχει πάντα δάκρυα στα μάτια.

Αχ, Heart and Soul, One Will Burn…

Αξιολόγηση: * * * * (4)

Δημήτρης Δρένος

δημοσιεύθηκε στον Εξώστη, 18/10/2007