ΚΑΜΠΕΪ: Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΑΣ (KABEI: OUR MOTHER)

Σκηνοθεσία: Γιόζι Γιαμάντα
Παίζουν: Ταντανόμπου Ασάνο, Σαγιούρι Γιοσινάγκα, Μιράι Σίντα, Τσουρούμπε Σοφουκουτέι
Διάρκεια: 133’
2008

O πόλεμος είναι παράλογος. Και ο παραλογισμός του χτίζεται μέρα με τη μέρα πολύ πριν ο πόλεμος κηρυχθεί.

Μια γυναίκα απλώνει τα ρούχα στην αυλή του φτωχικού σπιτιού, στην ιμπεριαλιστική Ιαπωνία, παραμονές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Μέσα οι δυο μικρές κόρες μελετούν και ο άντρας, γλυκός άνθρωπος, καλός πατέρας, ουμανιστής στοχαστής, διαβάζει Καντ και Χέγκελ, Τολστόι και Έσσε.

Ένα από τα επόμενα βράδια, η Ιαπωνική αστυνομία – στυγνή όπως πάντα και παντού – θα εισβάλει στο σπίτι και μπροστά στην έντρομη οικογένεια θα συλλάβει τον πατέρα για «εγκλήματα σκέψης», δηλαδή κριτικής στον αυτοκράτορα και την επεκτατική πολιτική του.

Ο Γολγοθάς αρχίζει. Για τον πατέρα άθλια κελιά και ανακρίσεις, για τη μητέρα πολλαπλοί ρόλοι να επιτελέσει, για τα κορίτσια μια πρώιμη ενηλικίωση. Οι μήνες θα περνούν και τα νέα θα είναι από όλα τα «μέτωπα» όλο και πιο άσχημα. Την οικογένεια θα επισκεφθούν θείοι και θείες, παππούδες και οι αρχές, εκφράζοντας όλες τις τάσεις της Ιαπωνικής κοινωνίας, ενώ ένας φοιτητής του πατέρα θα προσπαθεί να βοηθήσει την οικογένεια.

Όσο θα σαπίζει ο «προδότης» στη φυλακή, τόσο το μιλιταριστικό κλίμα θα εντείνεται. Πατριωτικά τραγούδια στο σχολείο και ταμπούρλα στους δρόμους. Καμπάνιες υπέρ του πολέμου και συλλογική παράνοια. Θάνατος, νυχτερινές συσκοτίσεις, θάνατος. Χιροσίμα, Ναγκασάκι και πάλι θάνατος και ήττα.

Η ταινία θίγει το βαρύ θέμα της με το συναίσθημα. Αποφεύγει να είναι βαριά και ασήκωτη, «κουλτουριάρικη». Μοιάζει ίσως με ένα μυθιστόρημα για δύσκολα θέματα προορισμένο για έφηβους αναγνώστες και ως τέτοια είναι πάρα πολύ καλή.

Ο πόλεμος είναι παράλογος. Και ο παραλογισμός του εκτείνεται ως και 40 χρόνια μετά. Η ετοιμοθάνατη γριά μητέρα θρηνεί τους νεκρούς του ’40. Ο πολεμικός ηρωισμός είναι άθροισμα οικογενειακών δραμάτων. Και η μητέρα-πατρίδα ενσαρκώνεται λιώνοντας τη σάρκα των πραγματικών μητέρων.

Αξιολόγηση: * * * * (4)

Δημήτρης Δρένος

δημοσιεύθηκε στον Εξώστη, 8/10/2009