ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ; // και ανάμεσα σε άλλα και ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΟΥ ΔΑΣΟΥΣ (EPIC)

Σκηνοθεσία: Κρις Γουέτζ
(Κινούμενα Σχέδια)
Ακούγονται: Κόλιν Φάρελ, Τζος Χάτσερσον, Αμάντα Σέινφριντ, Αζίζ Ανσαρί
Διάρκεια: 102’
2013

Παράξενη μέρα η σημερινή, παράξενο κείμενο θα είναι και αυτό εδώ. 

Ίσως είναι η τελευταία φορά που σας γράφω από το Φιλμ Νουάρ, όπως πριν 3 χρόνια ήταν η τελευταία φορά που σας έγραφα από τον αυθεντικό Εξώστη. Μέχρι το Σεπτέμβριο μεσολαβεί πολύς καιρός και ο χρόνος έχει πυκνώσει απελπιστικά. Ίσως δεν μπορέσουμε να αναβιώσουμε εκ νέου αυτή τη δωρεάν εφημεριδούλα όπου όλοι γράφαμε χωρίς αμοιβή. Και σίγουρα αυτό θα είναι το μικρότερο κακό που θα έχει συμβεί ως τότε…

Η Χρυσή Αυγή έχει εδραιωθεί. Και ακόμα χειρότερα, το πνεύμα της «πολιτικής» της διαπνέει ήδη κάθε απόφαση των «αστών» και «ευπρεπών» πολιτικών προσώπων μας. Με δυο λόγια, ήδη κυβερνά.

Η υπάρχουσα κυβέρνηση εντείνει το ρυθμό με τον οποίο νομοθετεί παρακάμπτοντας τη Βουλή. Οι λέξεις «δημοκρατία», «ελευθερία» κτλ. που είχαμε μάθει ανέξοδα να επικαλούμαστε στα χρόνια της ευμάρειας, αποτελούν πλέον ένα κέλυφος αναμνηστικό, χωρίς κανένα περιεχόμενο, στο οποίο ακόμα προσκολλούμαστε γιατί δεν αντέχουμε να κοιτάξουμε αυτό που κρύβεται από πίσω.

Δεν πάει να ακουστεί «ξύλινο»; Ό,τι σοβεί είναι μια άγρια ταξική σύγκρουση στην οποία είτε ακούσια είτε εκούσια όλοι συμμετέχουμε.

Τέλος, το κλείσιμο της ΕΡΤ με τον τρόπο που έγινε, δείχνει παραδειγματικά πως η στρατηγική επιλογή της εξουσίας δεν είναι πλέον να μασκαρεύει επικοινωνιακά τις πολιτικές αποφάσεις της. Αντιθέτως, έχοντας παρατάξει και μετρήσει τις δυνάμεις της, διακηρύσσει ανοιχτά τον πόλεμο που ετοιμάζεται να δώσει.

Και εμείς; Εμείς ακόμα «μαλακιζόμαστε» στα social media, με κάθε κοινωνική ομάδα να κανιβαλίζει όλες τις υπόλοιπες, σκάβοντας όλοι μαζί συλλογικούς τάφους για ανώνυμα πτώματα.

Ξαναγυρνώ στην αρχή. Χάρη στα δυο αυτά έντυπα, για 8 χρόνια υπήρξα «δημοσιογράφος» και «κριτικός κινηματογράφου». Προσπάθησα να το κάνω καλά, έγραφα με μεράκι, πολυλογούσα ενίοτε κοινωνιολογίζοντας, γιατί θεωρούσα πως η τέχνη πάντα έχει και πολιτικό φορτίο. Το «παιχνίδι» πάντα παίζεται εις διπλούν. Και στην «πραγματική» πραγματικότητα και στις αναπαραστάσεις της.

Τώρα το «παιχνίδι» σοβαρεύει. Ελπίζω να τα ξαναπούμε μέσα από κείμενα από το καινούριο Φθινόπωρο. Ή ίσως κάπου στην «πραγματική ζωή» – ποιός ξέρει.

Τέλος, η σημερινή ταινία μας είναι κινούμενα σχέδια. Πολύ καλοφτιαγμένα, διηγούνται την κλασσική μάχη του καλού και του κακού με αφορμή την προστασία ενός δάσους. Μικρά πλασματάκια τρισδιάστατα δίνουν τον αγώνα τους, ενίοτε θυμίζοντας έναν «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» με ήρωες σαλιγκαράκια, πεταλούδες και ένα ανθρώπινο κορίτσι.

Ας πάτε τα παιδιά σας να το δουν και ας ευχηθούμε να μη χρειαστεί να ενηλικιωθούν απότομα και πριν την ώρα τους.

 

Αξιολόγηση: * * *  (3)

Δημήτρης Δρένος

δημοσιεύθηκε στο Φιλμ Νουάρ, 13/6/2013

ΠΡΩΙΝΑ EMAIL

Όπως χιλιάδες άλλοι, οφείλω να κοιτώ τα email μου πολλές φορές τη μέρα. Όπως χιλιάδες άλλοι, έχω το λογαριασμό μου στο πασίγνωστο yahoo. Κάθε πρωί μόλις ξυπνήσω, ανοίγω τον υπολογιστή. Είναι ο 21^ος αιώνας αυτός – δεν είναι παίξε γέλασε.

"Σοκ" και "σάλος"! "Απίστευτο" και "τρόμος"! Λέξεις κλειδιά που θα ταίριαζαν στην περιγραφή μιας χώρας που ερημώνει, μιας χώρας όπου η αυξανόμενη ανισότητα χαιρετίζεται ως πρόοδος και βαφτίζεται με τεχνοκρατικά  ονόματα.   

Πρόκειται για τις πρώτες λέξεις που εγκαινιάζουν την ειδησιογραφία της ημέρας, όπως μου την προσφέρουνε οι συνεργάτες του yahoo, τα «ενημερωτικά σάιτ» Newsbomb, Newsit, Πρώτο Θέμα και OMG. Προτού να φτάσω στο log in, το μάτι έχει ήδη μολυνθεί απ’ τις «ειδήσεις».

Σοκ στην Ηλεία: πήγε να βιάσει την ανήλικη αδερφή του. Σάλος στην Πάτρα: καθηγήτρια έκανε επιτήρηση χωρίς εσώρουχο. Απίστευτο: η Φαίη Σκορδά κάνει μπάνιο το μικρό Γιαννάκη. Τρόμος: μετά από αυτό δε θα ξαναφάτε σε σουβλατζίδικο.

Οι τίτλοι ακολουθούνται από ένα link που αν το πατήσεις θα εμφανιστεί η συνέχεια της είδησης. Πολλές φορές το link δε λειτουργεί. Ή αν λειτουργεί, το κείμενο είναι απλώς παράφραση του τίτλου. Μόνο ο τίτλος υπάρχει, εντυπωσιακός, αντίστροφα ανάλογος ως προς την ανυπαρξία του περιεχομένου.

Φυσικά όλα αυτά έχουν αναλυθεί εδώ και δεκαετίες. Οι ύπουλοι μηχανισμοί της προπαγάνδας. Οι δυστοπίες ενός μέλλοντος όπου οι τοίχοι των σπιτιών μας θα προβάλλουν διαφημίσεις. Και εντούτοις εντυπωσιάζομαι με το δηλητήριο που σταλάζει μέσα μας, ήδη με την πρώτη στιγμή της κάθε μέρας. 

Cheap thrills λένε οι άγγλοι σε μια υπέροχή τους φράση. Φθηνά ρίγη. Ανέξοδα κουτσομπολιά. Τρόμος με τη σέσουλα για να νιώσουμε χαρούμενοι που και σήμερα είμαστε υγιείς, ηθικοί και αμόλυντοι.

Μικρός, στον 20^ο αιώνα, τα καλοκαίρια τα περνούσα στο χωριό. Βατομουριές και καστανιές και ένας φούρνος που δεν έγραφε «Φούρνος», απλώς μύριζε ψωμί. Επιστρέφοντας από τα δυτικά στην πόλη, πάνω από τα μηχανουργεία είχε γιγαντοαφίσες για σκυλάδικα. Προσεγγίζοντας το κέντρο, η διαφήμιση γινόταν πιο ιλουστρασιόν. Μοντέλα άσπιλα χαμογελούσαν.

Είτε υλικό είτε άυλο, κάθε τι πλέον είναι εμπορευματικό αγαθό. Έχει μια τιμή που αν την καλύψεις υπόσχεται ευτυχία. Και άλλες φορές απλώς σου χαρίζεται δωρεάν – με ένα κλικ και αόρατους τόκους. Δίπλα στο λάπτοπ μοσχομυρίζει ο πρωινός καφές. Κάνουμε κλικ. Τρώμε το λωτό. Και ξεχνούμε πως για κάθε τι που αγοράζεται, κάπου κάποιοι άνθρωποι πωλούνται…

Επιτέλους! Έκανα log in! Δεξιά αναβοσβήνει μια διαφήμιση. «Δημήτρη θέλεις να βγάλεις πολλά παίζοντας στην αγορά συναλλάγματος;»

Δημήτρης Δρένος

δημοσιεύθηκε στο Φιλμ Νουάρ, στη στήλη Β' Εξώστης, 30/5/2013

ΟΙ ΚΡΟΥΝΤΣ (THE CROODS)

Σκηνοθεσία: Κιρκ Ντε Μίκο, Κρις Σάντερς
(Κινούμενα Σχέδια)

Ακούγονται: Νίκολας Κέητζ, Έμμα Στόουν, Ράιαν Ρέυνολντς, Καθρίν Κήνερ, Κλόρις Λήχμαν
Διάρκεια: 93'
2013

Μερικές φορές εκεί που κάθομαι, μου έρχονται στο μυαλό διάφορες απορίες παιδικές. Μη γελάτε! Αναρωτιέμαι, ας πούμε, πώς τους ήρθε στους πρωτόγονους ανθρώπους μια μέρα να εφεύρουν τον τροχό. Αν μωρό αντί να με κρατήσουε, με είχανε παρατήσει στη ζούγκλα οι γονείς μου, εγώ το νέο-πρωτόγονο έκθετο θα είχα ποτέ μου αυτήν την ιδέα;

Ή πιο παλιά. Όταν οι πρωτόγονοι άνθρωποι ανακαλύψαν τη φωτιά, δώρο ενός κεραυνού ή κάποιου θεού, αδιάφορο. Πόσο καιρό τους πήρε να τη συνηθίσουν; Πόσα δάχτυλα τους έκαψε, πόσες πυρκαγιές ξεσπάσαν μέχρι να διαπιστώσουν πως το νερό είναι που τη σβήνει; Και ύστερα, πώς τους ήρθε η ιδέα να ψήσουνε το κρέας; Πώς μάθαν να διακρίνουν τους γλυκούς από τους πικρούς καρπούς των θάμνων; Πόσοι δηλητηριαστήκανε για να φτιαχτεί ο πρώτος τσελεμεντές της ανθρωπότητας;

Στις παιδικές μου απορίες θέλει να απαντήσει η χαριτωμένη παιδική ταινία μας. Η οικογένεια των Κρουντς είναι άνθρωποι των σπηλαίων. Είναι η εποχή που ο άνθρωπος ακόμα τρέμει. Τρέμει το μαμούθ, τρέμει τον τίγρη. Οι Κρουντς ξεμυτίζουνε για να βρουν υπολείμματα τροφής και ύστερα τρέχουνε πίσω στη σκοτεινή, ασφαλή σπηλιά τους. «Αυτό είναι η ζωή, αυτός είναι ο κανόνας», λέει ο πατέρας.

Όμως ο κόσμος καταρρέει. Σεισμοί και καταποντισμοί απειλούνε τη σπηλιά ενώ η ατίθαση κόρη θα γνωρίσει τον Γκάυ, ένα νεαρό γεμάτο ιδέες καινοτόμες. Θα τους μάθει τη φωτιά, θα αναλάβει να τους οδηγήσει σε νέους τόπους ασφαλείς, από το σκοτάδι στο φως και τον πολιτισμό. 

Πρόκειται για μια εξυπνούτσικη και χιουμοριστική ταινία, που πέρα από τη συνήθη δόση «αμερικανιών» έχει και μπόλικες ευφάνταστες ιδέες. Βασική μου ένσταση είναι πάντα το 3D και οι ρυθμοί των καινούριων παιδικών που μου φαίνονται υστερικοί. Ωστόσο γέρασα εγώ, δακρύζω με τον Μπόλεκ και τον Λόλεκ και νοσταλγώ τα χάρτινα καρτούν.

Να και μια τελευταία απορία μου: «Tι θα έκανες Δημήτρη αν ο πολιτισμός μας ξαφνικά κατέρρεε; Θα ‘ξερες να τον ξαναφτιάξεις;». «Μπα», απαντώ, «θα 'τρεχα έντρομος να βρω καμιά σπηλιά». Ας δούνε λοιπόν την ταινία τα παιδιά σας. Να γελάσουνε λιγάκι και να μάθουν τι να κάνουνε, αν ποτέ χρειαστεί!

Αξιολόγηση: * *  (2)

Δημήτρης Δρένος

δημοσιεύθηκε στο Φιλμ Νουάρ, 30/5/2013