Σκηνοθεσία: Κρις Γουέτζ
(Κινούμενα Σχέδια)
Ακούγονται: Κόλιν Φάρελ, Τζος Χάτσερσον, Αμάντα Σέινφριντ, Αζίζ Ανσαρί
Διάρκεια: 102’
2013
Παράξενη μέρα η σημερινή,
παράξενο κείμενο θα είναι και αυτό εδώ.
Ίσως είναι η τελευταία φορά που
σας γράφω από το Φιλμ Νουάρ, όπως πριν 3 χρόνια ήταν η τελευταία φορά που σας
έγραφα από τον αυθεντικό Εξώστη. Μέχρι το Σεπτέμβριο μεσολαβεί πολύς καιρός και
ο χρόνος έχει πυκνώσει απελπιστικά. Ίσως δεν μπορέσουμε να αναβιώσουμε εκ νέου
αυτή τη δωρεάν εφημεριδούλα όπου όλοι γράφαμε χωρίς αμοιβή. Και σίγουρα αυτό θα
είναι το μικρότερο κακό που θα έχει συμβεί ως τότε…
Η Χρυσή Αυγή έχει εδραιωθεί. Και
ακόμα χειρότερα, το πνεύμα της «πολιτικής» της διαπνέει ήδη κάθε απόφαση των
«αστών» και «ευπρεπών» πολιτικών προσώπων μας. Με δυο λόγια, ήδη κυβερνά.
Η υπάρχουσα κυβέρνηση εντείνει το
ρυθμό με τον οποίο νομοθετεί παρακάμπτοντας τη Βουλή. Οι λέξεις «δημοκρατία»,
«ελευθερία» κτλ. που είχαμε μάθει ανέξοδα να επικαλούμαστε στα χρόνια της
ευμάρειας, αποτελούν πλέον ένα κέλυφος αναμνηστικό, χωρίς κανένα περιεχόμενο,
στο οποίο ακόμα προσκολλούμαστε γιατί δεν αντέχουμε να κοιτάξουμε αυτό που
κρύβεται από πίσω.
Δεν πάει να ακουστεί «ξύλινο»; Ό,τι σοβεί είναι μια άγρια ταξική σύγκρουση στην οποία είτε ακούσια είτε εκούσια όλοι συμμετέχουμε.
Δεν πάει να ακουστεί «ξύλινο»; Ό,τι σοβεί είναι μια άγρια ταξική σύγκρουση στην οποία είτε ακούσια είτε εκούσια όλοι συμμετέχουμε.
Τέλος, το κλείσιμο της ΕΡΤ με τον
τρόπο που έγινε, δείχνει παραδειγματικά πως η στρατηγική επιλογή της εξουσίας
δεν είναι πλέον να μασκαρεύει επικοινωνιακά τις πολιτικές αποφάσεις της.
Αντιθέτως, έχοντας παρατάξει και μετρήσει τις δυνάμεις της, διακηρύσσει ανοιχτά
τον πόλεμο που ετοιμάζεται να δώσει.
Και εμείς; Εμείς ακόμα
«μαλακιζόμαστε» στα social media,
με κάθε κοινωνική ομάδα να κανιβαλίζει όλες τις υπόλοιπες, σκάβοντας όλοι μαζί συλλογικούς
τάφους για ανώνυμα πτώματα.
Ξαναγυρνώ στην αρχή. Χάρη στα δυο
αυτά έντυπα, για 8 χρόνια υπήρξα «δημοσιογράφος» και «κριτικός κινηματογράφου».
Προσπάθησα να το κάνω καλά, έγραφα με μεράκι, πολυλογούσα ενίοτε
κοινωνιολογίζοντας, γιατί θεωρούσα πως η τέχνη πάντα έχει και πολιτικό φορτίο.
Το «παιχνίδι» πάντα παίζεται εις διπλούν. Και στην «πραγματική» πραγματικότητα
και στις αναπαραστάσεις της.
Τώρα το «παιχνίδι» σοβαρεύει.
Ελπίζω να τα ξαναπούμε μέσα από κείμενα από το καινούριο Φθινόπωρο. Ή ίσως κάπου στην
«πραγματική ζωή» – ποιός ξέρει.
Τέλος, η σημερινή ταινία μας είναι
κινούμενα σχέδια. Πολύ καλοφτιαγμένα, διηγούνται την κλασσική μάχη του
καλού και του κακού με αφορμή την προστασία ενός δάσους. Μικρά πλασματάκια
τρισδιάστατα δίνουν τον αγώνα τους, ενίοτε θυμίζοντας έναν «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών»
με ήρωες σαλιγκαράκια, πεταλούδες και ένα ανθρώπινο κορίτσι.
Ας πάτε τα παιδιά σας να το δουν
και ας ευχηθούμε να μη χρειαστεί να ενηλικιωθούν απότομα και πριν την ώρα τους.
Αξιολόγηση: * * * (3)
Δημήτρης Δρένος
δημοσιεύθηκε στο Φιλμ Νουάρ, 13/6/2013
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου