Σκηνοθεσία: Τζόναθαν Ντέυτον, Βαλερί Φάρις
Παίζουν: Πωλ Ντάνο, Ζόε Καζάν, Ανέτ Μπένινγκ, Κρις Μεσίνα, Αντόνιο Μπαντέρας
Διάρκεια: 104’
2012
Όταν ήμασταν μικρότεροι, με ένα
φίλο μου λέγαμε γελώντας: «δείξε μου τη βιβλιοθήκη σου να σου πω πόσο τη ζεις
τη ζωή σου». Η βιβλιοθήκη σήμαινε απόσυρση και όσο περισσότερο γεμάτα ήταν τα
ράφια της τόσο πιο άδεια θεωρούσαμε πως ήταν η πραγματική ζωή από εμπειρίες
«πραγματικές» και απολαύσεις. Δε γελούσαμε με έπαρση μα με πικρία. Τύχαινε να
έχουμε αρκετά βιβλία και όλο φοβόμασταν πως η ζωή ξεγλυστράει απ΄ τα χέρια μας,
ανήμποροι εμείς, μαλθακοί και ακοινώνητοι, να τη γραπώσουμε.
Πιο δραματικά τώρα: στα γεράματά
του, λένε, πως ο Τολστόι έχασε την έμπνευση. Και πως όταν αρρώστησε και πέθανε
το στερνοπαίδι του, αυτός διόλου δε θρήνησε, μα κλειδώθηκε και άρχισε
ικανοποιημένος ξανά να γράφει.
Οι συγγραφείς κατά κανόνα έχουνε
μεγάλες βιβλιοθήκες. Και συχνά όπως αναφέρουν ανεκδοτολογικές ή μη, πηγές,
είναι μυστήρια και εκκεντρικά και ακραία και δύσκολα και παράδοξα και ανήμπορα και βασανισμένα και
μεγαλομανή και δυναστευμένα και ισχυρά και άκαρδα και υπέρ το δέον ευαίσθητα πλάσματα.
Άνθρωποι που καμιά φορά στέκεται αδύνατο να τους συνδέσεις με το έργο τους. Απορείς
και ρωτάς: «πώς Αυτός έγραψε Αυτό;»
Η ταινία μας το μυστήριο αυτό προσπαθεί να
ξεκλειδώσει.
Ο Κάλβιν είναι μόλις 29 χρονών
και είναι ήδη ένας πολύ επιτυχημένος συγγραφέας. Άδικα όμως τριγυρνά στο άδειο
του σπίτι. Όσο και αν ψάχνει πίσω από τα υψηλού ντιζάιν έπιπλά του, πουθενά δεν
μπορεί να βρει την έμπνευση. Ακόμα χειρότερα. Δε βρίσκει ούτε καν ένα φίλο να
κάθεται στους καναπέδες, δε βρίσκει μια κοπέλα να τον περιμένει στο κρεβάτι.
Ο μόνος που τον περιμένει είναι ο
ψυχίατρός του στο καθιερωμένο εβδομαδιαίο ραντεβού. Έχει πολλά να ξορκίσει ο
Κάλβιν. Τη μοναδική του σχέση που τέλειωσε άδοξα, τη διαχείριση της επιτυχίας
και κυρίως την αδυναμία του να συνδεθεί με τους πραγματικούς ανθρώπους, με την
πραγματική ζωή, με την πραγματική απόλαυση.
Αποσυρμένος στον εαυτό του, κάθε
βράδυ χτίζει τη γλυκιά του φαντασίωση. Μια κοπέλα που τον αγαπά βαθιά, για
πάντα, για αυτό που είναι. Ο ψυχίατρος του ζητά να γράψει για αυτό και ο Κάλβιν
γράφει, δηλαδή πλάθει. Τη Ρούμπι. Μια κοπέλα γλυκιά και «εναλλακτική»,
περιπετειώδη και πιστή, ζωγράφο από το Οχάιο, με μάτια έτσι, με στόμα αλλιώς.
Και γράφει και γράφει…
…για να τη δει ένα πρωινό να
κάθεται στα έπιπλά του με σάρκα και οστά, με στήθος και χαμόγελο! Ποιό είναι το
όριο φαντασίωσης και πραγματικότητας; Αδιάφορο! Οι δυο τους θα τα φτιάξουνε και
οι μήνες του μέλιτος θα ξεκινήσουν! …που όμως έχουν πάντα ένα κακό, κάποτε
να τελειώνουν. Και τότε, ο Κάλβιν θα μπει στο πειρασμό να προσθέσει μερικές λέξεις
στο χειρόγραφο, να αλλάξει τη Ρούμπι δηλαδή. Να ταράξει αυτή την ασταθή
ισορροπία που συγκροτεί τον κάθε άνθρωπο.
Πανέξυπνο το εύρημα της ταινίας,
κυοφορεί πολλούς συλλογισμούς. Που βρίσκεται το τέλειο; Στο αμετάβλητο ή στο
μεταβλητό; Τι είναι ο έρωτας; Μια πάλη ατέρμονη, το διαφορετικό που μας
γοήτευσε να το κάνουμε όμοιό μας και οικείο, καταστρέφοντάς το. Τι είναι η
συγγραφή; Ένα είδος θεολογίας και ηθικής περί του κάθε δημιουργού και των
δημιουργημάτων του. Τι είναι η ψυχή; Επάλληλες στρώσεις γραφών και
αφηγήσεων.
Τώρα, θα σας έχω κάνει όλους να
νομίζετε πως πρόκειται για μια δραματική ταινία. Και όμως, το Ruby Sparks είναι
μια πανέξυπνη και αστεία κωμωδία, φτιαγμένη από τους δημιουργούς του Little Miss Sunshine. Με φρέσκο χιούμορ
σκαρφίζεται τα «τεστ πραγματικότητας» στα οποία θα δοκιμαστεί η Ρούμπι για να διαπιστώσει
ο Κάλβιν αν πραγματικά υπάρχει. Ξεκαρδιστικά χειρίζεται τις μεταμορφώσεις της
βάσει του τι θα γράψει στη γραφομηχανή του ο συγγραφέας.
Το τέλος της ταινίας θα είναι γοητευτικά
αμφίσημο. Για κάθε Ρούμπι που χάνεται μια Ρούμπι γεννιέται. Όλοι μας αναζητούμε
τη θηλυκή ή την αρσενική μας Ρούμπι. Μα πάντα δεν έχουμε το απαιτούμενο ταλέντο ώστε να τη δημιουργήσουμε. Και έτσι τρέχουμε στα βιβλιοπωλεία. Και έτσι
γεμίζουμε τις βιβλιοθήκες μας.
Αξιολόγηση: * * * * (4)
Δημήτρης Δρένος
δημοσιεύθηκε στο Φιλμ Νουάρ, 14/3/2013
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου