Σκηνοθεσία: Νικολάι Αρσέλ
Παίζουν: Αλίσια Βικαντέρ, Μαντς Μίκελσεν, Μίκελ Μπόε Φόλσγκααρντ, Τρίνι Ντύρχολμ, Ντάβιντ Ντέντσικ
Διάρκεια: 137’
2012
Τα έχουμε ξανά-περιγράψει κάπως έτσι και σε άλλα κείμενα για ταινίες αντίστοιχες,
ιστορικές, που αναφέρονται στα σκοτεινά χρόνια της Ευρώπης, όταν οι παπάδες σαν
ξίφος χειρίζονταν τους σταυρούς τους και οι βασιλιάδες ήταν θεοί επί της γης:
…πολυτελείς άμαξες που όταν δεν τους πατούν, πετούν λάσπες στους κολασμένους
κατοίκους των πόλεων, των ταξινομημένων αμετάκλητα στις κατώτερες κάστες, και
ύστερα ξεφορτώνουν τους χαριτωμένους ή παραλυτικούς αριστοκράτες σε παραδείσια και
εξοχικά ανάκτορα. Μονάρχες απόλυτοι, τυραννικοί, που έλκουν την εξουσία ως
άμεσοι απόγονοι του Αδάμ (ναι! το υποστήριζε ο Robert Filmer [1680]), που
αναπαράγουν την εξουσία τους μέσα από το σπέρμα και το αίμα – παντρολογήματα με
ξένες βασιλοπούλες, πρωτότοκοι γιοι, καρατομήσεις…
Όμως η Ιστορία δε σταματά, είτε οπισθοχωρώντας είτε επελαύνοντας, πάντα
κινείται, και στην Ευρώπη του 18ου αιώνα καρπίζουν και διαχέονται οι ιδέες του
Διαφωτισμού. «Ο άνθρωπος γεννήθηκε ελεύθερος και παντού είναι αλυσοδεμένος».
Την εμβληματική φράση του Ρουσώ, με πάθος διαβάζει ο γιατρός και φιλοσοφών
Στρούνζε στη γοητευμένη γυναίκα του βασιλιά της Δανίας, χώρας προπύργιο του
Παλαιού Καθεστώτος. Εξίσου γοητεύει και το νεαρό βασιλιά και γίνεται έμπιστός
του. Και η συγκυρία προκύπτει. Η ευκαιρία του πλατωνικού οράματος για το
φιλόσοφο – βασιλέα.
Όμως, εδώ η φόρμουλα παρουσιάζεται αλλοιωμένη. Ο συγκεκριμένος βασιλιάς
είναι ημίτρελος και προτιμά το βασίλειο της τρέλας από τη διακυβέρνηση. Έτσι, ο
Στρούνζε από το 1770 έως το 1772 θα ηγηθεί σκιωδώς της χώρας, ενώ το αίμα και το σπέρμα
θα μπλέκονται όλο και περισσότερο. Σε 13 μήνες θα νομοθετήσει τόσους
προοδευτικούς νόμους όσους η υπόλοιπη Ευρώπη θα χρειαστεί δεκαετίες για να το πράξει.
Το 14ο μήνα, θα καρατομηθεί.
Η ταινία είναι έξοχη σε όλες της τις πτυχές και βασισμένη σε ιστορικά
γεγονότα. Εξιστορεί ένα ερωτικό δράμα και ένα πολιτικό εγχείρημα που αγνοούσα.
Τελειώνοντας χθες την ταινία, άνοιξα το ίντερνετ. Με θλίψη έμαθα το θάνατο
του Ούγκο Τσάβες. Η ιστορία δε σταματά. Μα μόνο η Πολιτική την πάει μπροστά.
Αξιολόγηση: * * * * (4)
Δημήτρης Δρένος
δημοσιεύθηκε στο Φιλμ Νουάρ, 7/3/2013
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου