Σκηνοθεσία: Φίλιπ Φαλαρντό
Παίζουν: Μοχάμεντ Φελάγκ, Σοφί Νελίς, Εμιλιέν Νερόν, Ντανιέλ Προυλ
Διάρκεια: 94'
2011
Άραγε τι θυμόσαστε
αγαπημένοι μου αναγνώστες από τα χρόνια σας στο Δημοτικό; Θυμάστε την Ιστορία ή
τη Γεωγραφία; Μάλλον όχι, πέρασαν και περνούν τα χρόνια από την παιδική μας
ηλικία, ανεπιστρεπτί.
Αν κάτι έμεινε στη μνήμη – και αν ήμασταν τυχεροί να έχουμε τέτοιους δασκάλους – αυτό είναι μόνο το τρυφερό τους βλέμμα και η ζεστή χροιά στη φωνή, οι μαλακοί τους τρόποι που ενστάλαξαν ευγένεια μέσα μας. Τις γνώσεις τις ίδιες τις ξεχνάμε. Ό,τι μετρά είναι να μάθουμε πως κάπου υπάρχουν οι κόσμοι της σοφίας. Και ακριβώς αυτό είναι που κάνουνε οι καλοί δάσκαλοι. Παίρνουν τα μικρά χεράκια των παιδιών μες τα δικά τους χέρια και τα οδηγούν στα μονοπάτια.
Αν κάτι έμεινε στη μνήμη – και αν ήμασταν τυχεροί να έχουμε τέτοιους δασκάλους – αυτό είναι μόνο το τρυφερό τους βλέμμα και η ζεστή χροιά στη φωνή, οι μαλακοί τους τρόποι που ενστάλαξαν ευγένεια μέσα μας. Τις γνώσεις τις ίδιες τις ξεχνάμε. Ό,τι μετρά είναι να μάθουμε πως κάπου υπάρχουν οι κόσμοι της σοφίας. Και ακριβώς αυτό είναι που κάνουνε οι καλοί δάσκαλοι. Παίρνουν τα μικρά χεράκια των παιδιών μες τα δικά τους χέρια και τα οδηγούν στα μονοπάτια.
Πέρα και πάνω από όλα, η διδασκαλία είναι μύηση. Δεν είναι μετρήσιμο ωρολόγιο πρόγραμμα, δεν είναι νέες τεχνολογίες και σίγουρα δεν είναι υπολογισμοί κόστους και οφέλους στα υπουργεία και τις διευθύνσεις εκπαίδευσης. Είναι μύηση σε αυτόν τον αχανή και πάλλοντα κόσμο γύρω μας που έκθαμπα τα παιδιά πρωταντικρύζουν.
Τέτοιος δάσκαλος
είναι λοιπόν ο κύριος Λαζάρ, αυτός ο αλγερινός μετανάστης στον Καναδά και ήρωας
της ταινίας μας. Και η ταινία μας είναι γλυκιά, πολύ γλυκιά και ταυτόχρονη
πολιτική και πολυεπίπεδη. Από μια ίσως εκ πρώτοις συντηρητική σκοπιά,
λειτουργεί ρηξικέλευθα και επιτίθεται στην πολιτική ορθότητα – τη θεολογία της
λανθασμένης εποχής μας – από πολλές πλευρές.
Ο Λαζάρ ίσως δεν είναι ο γενναίος πολιτικός πρόσφυγας που θα θέλαμε. Η προοδευτική και καλή συνάδελφός του καμιά φορά ξεχνά πως ο «τρίτος κόσμος» δεν είναι μόνο τουριστική εμπειρία. Τα παιδιά δεν είναι «ραδιενεργά απόβλητα» να τρέμεις να τα αγγίξεις – κάθε άγγιγμα δε συνιστά σεξουαλική παρενόχληση.
Σε έναν κόσμο που διώκει το χάδι και έχει χάσει προ πολλού την αθωότητά του, η ταινία μας ανασύρει και κινηματογραφεί υπέροχα την ξεχασμένη κοιτίδα τους, μια τάξη όπου διδάσκεται με αγάπη η ίδια η ζωή.
Αξιολόγηση: * * * * (4)
Δημήτρης Δρένος
δημοσιεύθηκε στο Φιλμ Νουάρ, 22/11/2012
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου