Σκηνοθεσία: Νηλ Μπέργκερ
Παίζουν: Τιμ Ρομπινς, Ρέητσελ Μακ Άνταμς, Μάικλ Πένα
Διάρκεια: 108’
2008
Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί τον παραλογισμό του πολέμου.
Άγνωστοι άνθρωποι σκοτώνουν και σκοτώνονται από άγνωστους ανθρώπους. Στον πρόσφατο πόλεμο του Ιράκ οι άνθρωποι πήραν / τους βάλαν στο αεροπλάνο, πετάξαν για καμιά δεκαριά ώρες πάνω από τον Ατλαντικό, αποβιβάστηκαν στο Τικρίτ, τη Μοσούλη, τη Βαγδάτη με χρέος να σκοτώσουν και να σκοτωθούν.
Ο πολιτισμός μας «εξελίσσεται» και το μοντέλο εξέλιξής του βασίζεται στην εξειδίκευση των κοινωνιών. Υπάρχει μια δουλειά για όλους. Οι κυβερνήσεις αποφασίζουν π.χ. για τα επιτόκια ή τον πόλεμο. Οι διευθυντές των τραπεζών ρυθμίζουν τη δανειοληψεία και οι στρατολόγοι τη στρατολόγηση. Τα σουπερμάρκετ τιμολογούν τα προϊόντα στα ράφια, οι μεταφορικές ξεφορτώνουν στρατιώτες στα 4 σημεία του κόσμου. Και οι απλοί άνθρωποι, αλλού χάνουν τα σπίτια τους και αλλού χάνουν τα μέλη του σώματός τους. Και όλα εξελίσσονται βουβά, μικρά και αποκομμένα κομματάκια μιας συνολικά τεράστιας εικόνας. Κάπου, κάποιοι πεθαίνουν της πείνας, κάπου κάποιοι σκοτώνονται, δε μας αγγίζει, οι υπόλοιποι συνεχίζουμε με «τις υπόλοιπες δουλειές που πρέπει να γίνουν».
Οι ήρωες μας είναι τρεις αμερικάνοι στρατιώτες που κάνουν τη θητεία τους στο Ιράκ. Θα τραυματιστούν και αυτό θα τους δώσει το δικαίωμα μηνιαίας άδειας πίσω στην πατρίδα ή αποστρατείας. Θα μοιραστούν την ίδια πτήση για τις ΗΠΑ και εκεί οι ακυρώσεις των πτήσεων προς την πολιτεία του καθενός θα τους οδηγήσουν στο να νοικιάσουν από κοινού ένα αυτοκίνητο.
Το φιλμ, ως road movie, θα παρακολουθήσει το ταξίδι τους, τις συναντήσεις τους και θα ξεδιπλώσει τις ιστορίες και τους χαρακτήρες τους.
Είναι η Κόλι. Μια όμορφη κοπελίτσα στα είκοσί της. Γλυκιά και απλοϊκή, μεγαλωμένη στα βάθη του ευαγγελικού αμερικάνικου νότου. Κουβαλάει την κιθάρα του φίλου της που σκοτώθηκε στον πόλεμο. Θέλει να την παραδώσει στην οικογένειά του. Δεν την έχει γνωρίσει ποτέ, ελπίζει πως θα τη δεχτούν στους κόλπους της καθώς η δικιά της οικογένεια την έχει διώξει. Τραύμα στο πόδι: μια κοπέλα σαν τα κρύα τα νερά κουτσαίνει.
Είναι ο Τι Κέι Πουλ. Νεαρός ισπανόφωνος. Εύστροφος, προέρχεται από μια φτωχή οικογένεια, που όλα τις τα μέλη είναι στο στρατό. Θέλει να επισκευθεί τη μνηστή του, όμως κάτι τον αγχώνει. Τραύμα στα γεννητικά όργανα: τόσο νέος και ίσως δε θα μπορέσει να ξανακάνει έρωτα
Είναι ο Τσίβερ. Μεσήλικας και οικογενειάρχης. Μετά από δυο χρόνια θα ξαναδεί την οικογένεια του – όμως η γυναίκα του θέλει να χωρίσουν, κύλισε ο χρόνος, η ζωή της συνέχισε. Και ο γιος του χρειάζεται χρήματα για το πανεπιστήμιο που δεν υπάρχουν. Τραύμα: 3 σπασμένοι σπόνδυλοι.
Το φιλμ είναι χαμηλόφωνο. Άλλοτε δραματικό, άλλοτε κωμικό. Στο ταξίδι τους θα συναντήσουν την Αμερική, μια Αμερική αδιάφορη για τους στρατιώτες της, μια Αμερική που βλέπει ριάλιτυ, που απολαμβάνει τον πλούτο της, που βιώνει καθημερινά θαύματα στις εκκλησίες της, που λέει ένα «ευχαριστούμε» στους στρατιώτες της – όπως της έχουν πει να κάνει – και επιστρέφει στις δουλειές της.
Εύστοχα η ταινία αποδομεί τον υποτιθέμενο ηρωισμό του πολέμου. Και ταυτόχρονα δείχνει πως οι στρατιώτες δεν είναι τέρατα, μα άνθρωποι παγιδευμένοι στις δομές των εξελιγμένων μας κοινωνιών. Άλλοι προορίζονται για να πλουτίσουν, άλλοι για να μαζεύουν τα σκουπίδια. Και άλλοι να μη βρίσκουν άλλη διέξοδο παρά στο τέλος του μήνα να επιστρέψουν στη δουλειά που τους προορίζεται:
Να σκοτώνουν και να σκοτώνονται.
Αξιολόγηση: * * * * (4)
Δημήτρης Δρένος
δημοσιεύθηκε στον Εξώστη, 26/2/2009
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου