ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΚΑΠΟΙΟΝ (J' ATTENDS QUELQU'UN)

Σκηνοθεσία: Ζερόμ Μπονέλ
Παίζουν: Ερίκ Καραβάκα, Ζαν-Πιερ Νταρουζίν, Εμανουέλ Ντεβό, Φλωράνς Λουαρέ Καίγ
Διάρκεια: 95'
2007

Περιμένω άρα υπάρχω.

Περιμένουν να γεννηθώ. Περιμένω να μιλήσω, να ψηλώσω και να μεγαλώσω, περιμένω να βρω δουλειά και να ερωτευθώ, να κάνω οικογένεια και παιδιά. Περιμένουν να κλείσω τα μάτια.

Όλοι περιμένουν. Την ευτυχία, την τύχη, τη συγκυρία, μια νέα γνωριμία ή ένα φίλο από τα παλιά. Περιμένουν σε αίθουσες αναμονής στα ιατρεία ή τα λεωφορεία στις στάσεις.

Χαζεύοντας του ανθρώπους στις στάσεις, αν είσαι παρατηρητικός ή έχεις φαντασία, μπορείς να αναπλάσεις τις ζωές τους. Είναι καθημερινές – λίγοι είναι ήρωες της περιπέτειας. Και όμως η καθημερινότητα δεν παύει να είναι και αυτή ηρωική, ηρωική συμφωνία σε ελάσσονα κλίμακα. Δύσκολες αποφάσεις και μεγάλες στεναχώριες που ειπώνονται ψιθυριστά.

Τέτοιες ζωές αναπλάθει η ταινία. Παρακολουθεί τις ζωές μιας χούφτας ανθρώπων και τις διασταυρώσεις τους, σε μια επαρχιακή πόλη της Γαλλίας. Νωχελική η πόλη και οι ρυθμοί της, νωχελική και η ταινία. Στη μιάμισή της ώρα θα γνωρίσουμε το χωρισμένο μεσόκοπο Λουί με το μικρό του γιο, την αδερφή του και τον υποχόνδριο άντρα της, μια νεαρή πόρνη που θέλει να αλλάξει ζωή, έναν νεαρό, τον Στεφάν, που δε ριζώνει πουθενά.

Δε θα συμβούν πολλά: μερικές συναντήσεις σε ένα καφέ και κάποια ερωτικά μεσημέρια σε ένα ξενοδοχείο. Ένα οικογενειακό γεύμα και ένα παιδί που αγαπάει τα παραμύθια. Ένας σκύλος και ένα κλεμμένο φιλί, μερικές επισκέψεις, μια ιστορία που ακόμα πληγώνει. Η “Αισθηματική Αγωγή” του Φλομπέρ, ένας αποχαιρετισμός και το τρένο που φεύγει.

Τα γεγονότα δεν είναι πολλά, όμως το συναίσθημα είναι το ίδιο. Ζωές που κάπου εγκλωβίζονται και περιμένουν κάτι, κάποιον να τις κάνει να κυλίσουν, να ομορφύνουν, να γίνουν ενδιαφέρουσες. “Περιμένετε κάποιον;” “Ναι” θα απαντούσαν εν χορώ οι ήρωες της ταινίας, και την ίδια στιγμή θα πικραίνονταν που δεν είναι στο χέρι τους το αν τελικά θα έρθει.

Αυτός ίσως είναι και ένας ορισμός της ζωής.
Αναμονή: σπαρτά που τα κουνά ο άνεμος, μουσική για πιάνο και ένα σκυλί που τρέχει στην τελευταία σκηνή.
Και αυτή είναι η σημερινή ταινία: μια γλυκόπικρη εξιστόρηση της καθημερινής ζωής μας. Μια ταινία καλή που όμως κάτι της λείπει.

Σκέφτομαι αντίστοιχες, πρόσφατες ταινίες. Στους “Ιδιωτικούς Φόβους σε Δημόσιους Χώρους” του Ρενέ η γλυκόπικρη καθημερινότητα αγκαλιάζεται με ποιητικότητα και φωτίζεται από εξαιρετικούς διαλόγους. Στο “Εγχειρίδιο Αναγνώρισης Αγγέλων” και στο “Half Nelson” η καθημερινότητα τίθεται στο κοινωνικό της πλαίσιο. Στην “Αμελί” η καθημερινότητα μετατρέπεται σε ένα μοντέρνο παραμύθι.

Στο “Περιμένω κάποιον” η καθημερινότητα απλώς σκηνοθετείται. Είναι κακό αυτό; Δεν το γνωρίζω... Άλλωστε ποιά είναι τα ακριβή όρια μεταξύ ζωής και τέχνης;
'Ετσι, θα έλεγα πως πρόκειται για μια ταινία ιδιάζουσας και συγκεκριμένης λειτουργίας. Μια ταινία για να τη βλέπεις βυθισμένος στο κάθισμα του σινεμά, μια να κοιτάς έξω, στις σκηνές της, και μια να κοιτάς μέσα, στη δική σου ζωή.

Και μιας που αυτές τις μέρες όλοι συλλογικά περιμένουμε, ας θυμηθούμε το Νίκο Καρούζο. “Μην περιμένετε την ιστορία στη στάση του τρόλλευ”

Αξιολόγηση: * * *

Δημήτρης Δρένος

δημοσιεύθηκε στον Εξώστη, 13/9/2007