Εδώ και πολλούς μήνες με έχει
θέσει υπό τα σκήπτρα της μαγείας της η λογοτεχνία της επιστημονικής φαντασίας.
Κάθε βιβλίο της γίνεται ένα όρος
που σου προσφέρει την κορυφή του για να ατενίσεις τον κόσμο από ύψος μεγάλο. Ή
γίνεται ένα αστέρι απόμακρο, με όνομα μυστικό – Βετελγόζης, Εράκης, Αλδεβαράν
– από το οποίο μπορείς να κοιτάξεις
πίσω, εδώ, με την ικανή εκείνη απόσταση που χαρίζει τη γνώση.
Οι κόσμοι της επιστημονικής
φαντασίας είναι τα αντεστραμμένα άστρα της αστρονομίας. Αν το φως των ουράνιων
σωμάτων φθάνει στα τηλεσκόπια των αστρονόμων χιλιάδες χρόνια αφοτου έχουν σβήσει,
οι χώρες της επιστημονικής φαντασίας δεν έχουν καν ακόμα υπάρξει. Κυοφορούνται
κάπου στο μέλλον.
Ουτοπίες του μέλλοντος, ελπίδες του
σήμερα. Και αν το είδος μας δε βγάλει τα μάτια του μόνο του, αν καταφέρει
κάποτε να βαδίσει σε αυτές, τότε μια μέρα οι αρχαιολόγοι του μέλλοντος θα
καθίσουν να γράψουν τα βιβλία Ιστορίας για τη δική μας εποχή.
Και δίχως αμφιβολία, από ψηλά θα
κοιτάξουν εδώ χάμω και θα συμπεράνουν πως και εμείς, οι άνθρωποι του αρχαίου 21ου
αιώνα, ανήκαμε στην ίδια μακρά περίοδο της προϊστορίας του ανθρώπινου είδους.
Μαζί με φυλάρχους, ρωμαίους
ηγεμόνες και φεουδάρχες σκληρούς, κυβερνιόμαστε ακόμα με μαχαίρι και ξίφος.
Τότε ρίχναν μολύβι καυτό στους εχθρούς, τώρα αρρωσταίνουν τα παιδάκια από το
μόλυβδο που κυλά στα ποτάμια. Τότε αδειάζαν τα δουλεμπορικά κατά μεσής του πελάγους,
τώρα αφήνουν τα καϊκάκια να βυθιστούν στις παρυφές των χωρικών μας υδάτων. Τότε
τα ικριώματα αποτελούσαν το θέαμα του κόσμου, τώρα διοργανώνονται επιδείξεις
μόδας και φιέστες – και κάπου στην Ινδονησία οι νεαρές υφάντριες πεθαίνουν πάνω
στης εργασίας τους πάγκους.
Κάποτε οι καθισμένοι σε
αδαμαντοποίκιλτους θρόνους στέλναν χιλιάδες στην πείνα, τώρα οι καθισμένοι σε
δερμάτινες, ντιζάιν πολυθρόνες στέλνουν εκατομμύρια στη φτώχια.
Και οι καλύτεροι του είδους μας;
Ακόμα και αυτοί, αφελέστατα τέκνα της εποχής τους. Κάποτε χάιδευαν το μάγουλο
του καλού σκλάβου ή χάριζαν γαλοπούλα στον προκομμένο εργάτη. Τώρα γράφουν
κείμενα σαν αυτό και απλώς παίζουν με λέξεις.
Λοιπόν, μπορεί τα αυτοκίνητα ή τα
λάπτοπ να έχουν γίνει πιο γρήγορα, μα εμείς παραμένουμε άγριοι, με τεχνική απλώς
εξειδίκευση.
Και μια μέρα στο μέλλον θα τους φαίνονται τόσο αποτρόπαια αυτά που συνέβαιναν στο παρελθόν, τόσο, που καμιά λογοτεχνία της επιστημονικής φαντασίας δεν θα μπορεί να συλλάβει.
Δημήτρης Δρένος
δημοσιεύθηκε στο Φιλμ Νουάρ, στη στήλη "Β' Εξώστης", 13/2/2014
