Σκηνοθεσία: Τόνυ Κέι
Παίζουν: Άντριαν Μπρόντυ, Κριστίνα Χέντριξ, Μάρτσια Γκέι Χάρντεν, Τζέιμς Κάαν, Σάμι Γκάιλ, Λιούις Ζόρικ
Διάρκεια: 97’
2011
Κάθε δάσκαλος και καθηγητής είναι ένας Μηχανικός, με το μι
να είναι κεφαλαίο, με την εργαλειοθήκη του γεμάτη με λέξεις και αριθμούς και
μια καλή κουβέντα. Για έργο του τού έχουν αναθέσει να φροντίζει την πιο μεγάλη
όλων Μηχανή, δηλαδή την Κοινωνία. Που είναι περίπλοκη κατασκευή, γεμάτη γρανάζια οδοντωτά, που άλλοτε το ένα ξεφεύγει από το άλλο ή το γράσο τους δεν
φτάνει. Και τότε η Μηχανή να τρίζει ξεκινά, να διαμελίζει σώματα ή σπινθήρες να
παράγει. Τρέχει ο μηχανικός, χώνεται με κίνδυνο από κάτω, μήπως τη βλάβη και κάπου
εντοπίσει.
Κάθε σχολείο είναι και ένα Εργοστάσιο. Εκεί παράγονται οι
πολίτες. Στις κορδέλες του ρυθμίζεται ποιός μαθητής θα καταλήξει στο Πορνείο ή
στη Φυλακή, ποιός σε Γραφείο θλιβερό ή σε λαμπρό Υπουργείο. Μα κάθε σχολείο
είναι και Τέμενος Ιερό, όπου ευγενικοί καθηγητές τη Μηχανή πασχίζουν να διαλύσουν,
για να τη συναρμολογήσουν έπειτα αλλιώς, άλλους κόσμους να παράξει.
Πολιορκούνται τα σχολεία της Αμερικής από Μεσίτες και
Οικονομικούς Συμβούλους. Ο ήρωας μας τους σκουντά και μπαίνει μέσα να διδάξει. Και
ύστερα όταν βγαίνει έξω, στο Γκέτο έχει νυχτώσει. Φροντίζει μια πόρνη ανήλικη
και έναν παππού με άνοια. Τα παιδικά κάστρα αλώνονται και οι παιδικές χαρές
γεμίζουν χόρτα. Και κάθε άνθρωπος κυμαίνεται, από το α το μικρό στο α κεφαλαίο.
Το σινεμά είναι και αυτό μια Μηχανή. Παράγει όνειρα, παράγει
σχόλια. Σήμερα μας έφτιαξε μια μελαγχολική ελεγεία. Τελευταία σκηνή, τελευταίο
μάθημα, και ο ήρωας διαβάζει στα παιδιά την «Πτώση του Οίκου των Ωσέρ». Ένας
πολιτισμός ανόητος και αμαθής. Άπληστος. Που οδεύει στο χαμό του. Ανασκουμπώνουν
τα μανίκια οι Μηχανικοί, όταν όλα γύρω καταρρέουν.
Αξιολόγηση: * * * * (4)
Δημήτρης Δρένος
δημοσιεύθηκε στο Φιλμ Νουάρ, 11/4/2013
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου