Σκηνοθεσία: Έβα Νταρ
Παίζουν: Μίκερ Μπρατ Σιλσέτ, Χάραλντ Ρόσενστρομ, Άνι Νταρ Νίγκαρτ, Έμιλι Μπεκ
Διάρκεια: 84'
2009
Η ταινία μας βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Γιοστέιν Γκάαρντερ, του καλού
Νορβηγού συγγραφέα ο οποίος έγινε παγκοσμίως γνωστός τη δεκαετία του 1990 με
τον περίφημο «Κόσμο της Σοφίας», ένα επιστολικό εφηβικό μυθιστόρημα μύησης στην
ιστορία της φιλοσοφίας. Αντιστοίχως, το «Κορίτσι με τα Πορτοκάλια» απευθύνεται
και πάλι σε εφήβους, σε αυτά τα παραξενεμένα παιδιά που στέκονται στην ηλικία - κατώφλι του κόσμου, και
διαπνέεται επίσης, αν και λιγότερο ρητά, από μια φιλοσοφική οπτική.
Εξάλλου τι σημαίνει «φιλοσοφική οπτική», αν όχι τη διεργασία εκείνη με την
οποία ο άνθρωπος στοχάζεται εαυτόν και τον κόσμο που τον τριγυρίζει υπό
διάφορες οπτικές γωνίες, τους κοιτά με μικροσκόπια και τηλεσκόπια σκέψης, στις
μέγιστες και τις ελάχιστες διαστάσεις, μεταμορφώνοντας έτσι την προοπτική του
συνηθισμένου.
Εν προκειμένω, ο νεαρός ήρωας μας έχει χάσει τον πατέρα του σε μικρή ηλικία
και τώρα που κλείνει τα 16, η μητέρα του του παραδίδει τα γράμματα που του είχε
γράψει κάποτε ο πατέρας με την επίγνωση του επικείμενου θανάτου. Ο νεαρός
ταξιδεύει στη χιονισμένη επαρχία της Νορβηγίας, ενώ διαβάζει για το παλιό ταξίδι του πατέρα στην ηλιόλουστη Σεβίλλη. Κοινό σημείο αναφοράς
πατέρα και γιου, των δυο αυτών σημείων στην επάλληλη διαδοχή των ανθρώπινων
γενεών, το πάθος τους για την αστρονομία. Ονόματα άστρων και κομητών
αναφέρονται διαρκώς στις επιστολές και στην ταινία, τροφή των ερωτευμένων και
των αστρονόμων, υπόμνηση του ίδιου ουρανού που μας σκεπάζει όλους μας ανεξαιρέτως,
και που ταυτόχρονα αποτελεί την εντυπωσιακότερη οπτικοποίηση του χρόνου και του παρελθόντος
καθώς, ως γνωστόν, ό,τι βλέπουμε τις τωρινές μας νύχτες είναι κοσμικές
φωτογραφίες από παμπάλαιες στιγμές του σύμπαντος.
Αφήγηση μες την αφήγηση, σκέψεις για τον έρωτα, για το πεπερασμένο και το
αιώνιο, μια στοίβα πορτοκάλια που κυλούν σε ένα τραμ και γίνονται αφορμή μιας
γνωριμίας, τα πορτοκάλια που κάθε ένα είναι τόσο μοναδικό, μα που όλα τους υπακούν
στο κοινό όνομα «πορτοκάλια», τα πορτοκάλια που μας χορηγούν βιταμίνες ενάντια
στις μάστιγες των κυττάρων ή ποζάρουν ως νεκρές φύσεις στη δημιουργική πτυχή
των ανθρώπων. Η ταινία διαπνέεται από το πρωταρχικό ερώτημα των αρχαίων φυσικών
φιλοσόφων για το εάν ο κόσμος είναι ένα «αμετάβλητο ένα» ή μια «διαρκής και
πολλαπλή μεταβολή», φωτογραφίζεται με ζωηρά χρώματα, στρογγυλεύεται στις γωνίες
και είναι εύγευστη ως πορτοκάλι, που ως γνωστόν, κάνει καλό να τρώνε πολλά από δαύτα
οι έφηβοι καθότι είναι στην ανάπτυξη.
Αξιολόγηση: * * * (2)
Δημήτρης Δρένος
δημοσιεύθηκε στο Φιλμ Νουάρ, 18/10/2012
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου