Σκηνοθεσία: Τραν Αν Χουνγκ
Παίζουν: Τζος Χάρτνετ, Τραν Νου Γιεν-Κχε, Μπγιουν-Χουν Λι, Ηλίας Κωτέας, Σον Γιου
Διάρεια: 114’
2009
Ο εκδικητής της βροχής. Χμμ… Όσο
και αν ψάξει κανείς αυτή την ταινία, πουθενά δε θα βρει τον εκδικητή που
επαγγέλλεται ο ελληνικός της τίτλος. Θα βρει ωστόσο βροχή κάμποση και υγρασία, άλλοτε από τα
νερά, άλλοτε από το αίμα. Εκδικητής πάντως δεν υπάρχει, έψαξα πολύ και δεν τον
βρήκα. Υπάρχουν ωστόσο άλλα, αρκετά.
Υπάρχει ο γέρος ιδιοκτήτης της
μεγαλύτερης βιομηχανίας φαρμάκων του κόσμου, ο οποίος κάποτε είχε παραμελήσει
πολύ το γιο του. Και τώρα που αυτός αγνοείται, προσλαμβάνει τον Κλάιν να βρει
τα ίχνη του. Υπάρχει ο Κλάιν. Παλιότερα ήταν αστυνομικός στο Λος Άντζελες.
Αποστρατεύτηκε όμως από το σώμα όταν συνέλαβε και σκότωσε έναν κατά συρροή
δολοφόνο. Ο λόγος; Θέλοντας να μπει στο μυαλό του δολοφόνου, «μολύνθηκε» η ψυχή
του. Υπάρχει ο σφαγέας. Ο σφαγέας – καλλιτέχνης. Δολοφόνησε 24 ανθρώπους και με
τα ακρωτηριασμένα μέλη τους έπλασε γλυπτά γκροτέσκα και αποτρόπαια, μα διάολε,
παράταιρα γοητευτικά. Υπάρχουν και οι Φιλιππίνες. Η πολυπληθής χώρα, η
μουσκεμένη από τις τροπικές βροχές. Εκεί ο απολωλός γιος του βιομηχάνου είχε χτίσει
ένα ορφανοτροφείο. Οι φήμες λένε πως αυτό δεν άρεσε στα πλούσια αφεντικά. Τον
σκότωσαν με σφαίρες.
Υπάρχει και η πόλη-κράτος του
Χονγκ Κονγκ. Εκεί έχει ουρανοξύστες και λεφτά. Εκεί συγκρούεται ο αρχηγός της
μαφίας με τον διοικητή της αστυνομίας. Και εκεί, στους πρόποδες της γυάλινης
πόλης, στις παρυφές των αυτοκινητοδρόμων, ζει μες την καλύβα του από καλαμιές ο
χαμένος γιος. Ο γιος που γιατρεύτηκε από τις θανάσιμες πληγές του. Που επανήλθε
στη ζωή, που εξεδίωξε τα σκουλήκια που είχαν φωλιάσει πίσω απ’ των ματιών του
τους βολβούς. Τώρα είναι θεραπευτής. Αγγίζει τους κατατρεγμένους που συρρέουν
στο χωράφι με τις βρεγμένες καλαμιές και οι πληγές και οι αρρώστιες τούς
εγκαταλείπουν για να φωλιάσουν στο δικό του σώμα. Είναι ένας Σωτήρας των
δρόμων, ο Ιησούς με σχιστά μάτια.
Εκδικητή δεν έχει, μα έχει δυο
επίπεδα η ταινία. Το πρώτο είναι αυτό της αστυνομικής ταινίας, το οποίο συνεχώς
και επίτηδες υποσκάπτει. Το δεύτερο, που με μεράκι αναπτύσσει ο σκηνοθέτης,
είναι αυτό της θρησκευτικής αλληγορίας. Ο Κλάιν πετά από την «Πόλη των Αγγέλων»
για τις Φιλιππίνες. Πρόκειται για τη χώρα εκείνη της Ασίας που ο πληθυσμός της
είναι ρωμαιοκαθολικός. Για τη χώρα της ένδειας, όπου οι τροπικές βροχές συχνά
γίνονται τυφώνες που εκδικητικά τη σαρώνουν. Και οι κάτοικοί της ως περιπλανώμενοι
Ιουδαίοι καθαρίζουν τα σαλόνια μας στις πλούσιες πρωτεύουσες.
Και ύστερα πετά για το Χονγκ
Κονγκ. Το χρηματιστήριο καλπάζει σε αυτή τη γη του Μαμωνά. Τα κτήριά του
μοιάζουνε με πύργους της Βαβέλ. Ο αρχηγός της μαφίας είναι το κακό ενσαρκωμένο,
έτσι που αιματοβαμμένα τιμωρεί και ηδονίζεται. Και ο ντόπιος αστυνομικός είναι
η υπόσχεση της επί της γης δικαιοσύνης. Με μια σφαίρα στην κοιλιά θα δει το δεύτερο
μισό του φιλμ από το νοσοκομείο…
Ανάμεσά τους κινείται και «ένα μουνί
γεμάτο πρέζα» ή με άλλα λόγια, μια Μαρία Μαγδαληνή. Και αυτή είναι που πρώτη θα
εντοπίσει το χαμένο Γιο. Ο οποίος θεραπεύει υποφέροντας την πάσχουσα
ανθρωπότητα. Τον πόνο της οποίας στα σάρκινα γλυπτά του απαθανάτιζε ο
δολοφόνος…
Το τέλος κρύβει – φυσικά – μια
σταύρωση. Το σανίδι του παραπήγματος με το καρφωμένο σώμα, ευλαβικά θα το
σηκώσει ο Κλάιν για να το κομίσει στο βιομήχανο Πατέρα. Τα φάρμακα θεραπεύουν
και δηλητηριάζουν ταυτοχρόνως, και οι τιμές τους αυξομειώνονται τα κέρδη ακολουθώντας.
Το μόνο που πάντα μένει είναι το σώμα μας, το σώμα που υποφέρει, ματώνει και
ερωτεύεται.
Αλλόκοτη ταινία, με υπέροχη
φωτογραφία και ατμόσφαιρα. Σας την προτείνω – άλλωστε το Πάσχα πλησιάζει –
ακόμα και αν ελλοχεύει ο κίνδυνος στο τέλος να με βλαστημήσετε. Εμένα τελικά
μου άρεσε, παρ’ όλο που εκδικητή δε βρήκα.
Τον Ιησού τον βάφτισε ο Ιωάννης.
Τις ταινίες ποιος άραγε τις βαφτίζει στα ελληνικά;
Αξιολόγηση: * * * (3)
Δημήτρης Δρένος
δημοσιεύτηκε στο Φιλμ Νουαρ, 25/4/2013
