CAFE DE FLORE

Σκηνοθεσία: Ζαν – Μαρκ Βαλλέ
Παίζουν: Βανέσα Παραντί, Κέβιν Παρέντ, Ελέν Φλοράν, Εβελίν Μπροχού, Μαρίν Γκεριέρ, Αλίς Ντιμπουά
Διάρκεια: 120’

Βλέποντας την ταινία είχα την αίσθηση πως ξεφύλλιζα μια συλλογή με μικρά ποιήματα, γεμάτα ανάσες, ιριδισμούς και βλέμματα.

Άλλα μιλούσαν για τη βροχή που πέφτει σε έναν κήπο μαλακά ή γύρω από ένα διαμέρισμα με ολόκλειστες κουρτίνες. Άλλα μιλούσαν για τη μετέωρη αίσθηση που έχει μια πτήση με αεροπλάνο ή την πνιγηρή σιωπή των ημερών που τυχαίνει να περάσεις σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου μόνος. Άλλα μιλούσαν για τη μητρότητα που είναι φτιαγμένη από γροθιές, μέλι και χάδια και άλλα για το πρώτο φιλί που δίνουν έφηβοι, που εκκρεμoύσε καιρό, σαν εσωτερικός κατακλυσμός. Και άλλα, τέλος, μιλούσαν για πικάπ και ipod…

Καθώς κυλούσαν οι σελίδες, γνώριζα καλύτερα τους ήρωες που κατοικούσαν σε αυτές και κινούνταν σε τριάδες. Ήταν μια μητέρα που ορκίστηκε να προσφέρει την κανονική ζωή στο αγοράκι της που γεννήθηκε με νοητική υστέρηση, ήταν το αγοράκι και ήταν και ένα κοριτσάκι με την ίδια πάθηση, που αγάπησε παράφορα. Και ήταν, επίσης, ένας άντρας που χώρισε την πρώτη του αγάπη και σύζυγο για μια άλλη γυναίκα που τον έλκυε σαν πεπρωμένο.

Ανάμεσά στις δυο τριάδες μεσολαβούν πενήντα χρόνια και ένας ωκεανός. Παρίσι του 1960 και Μόντρεαλ του σήμερα. Οι ιστορίες δεν αγγίζονται παρά μόνο στο τέλος. Μέχρι να φτάσουμε όμως εκεί, ο σκηνοθέτης με τη στιχουργική του μοντάζ θα περνάει από τα επεισόδια της μιας στα επεισόδια της άλλης, παραθέτοντας τις ομοειδείς σκηνές σε ένα συντακτικό της αναλογίας.

Γιατί ανάλογες είναι οι εκδηλώσεις της αγάπης σε όποια της μορφή. Και είναι ίδιος ο πόνος της όταν χάνει το αντικείμενό της. Και αυτό είναι τελικά το θέμα των μικρών ποιημάτων μας. Μια αρμαθιά από συλλογισμούς για την απώλεια όποιου έχουμε αγαπήσει βαθιά, τόσο που να είναι σαν να τον έχουμε γεννήσει οι ίδιοι, και για την αμετάκλητη ρήξη της επικοινωνίας.

Έτσι, η πρώτη ιστορία γίνεται το συμβολικό υποστήριγμα της δεύτερης, σε αυτή τη γλυκόπικρη κομψή ταινία που πέρα από τη μεταφυσική του τέλους της, πλαισιώνεται και από μια άλλη και πιο καθημερινή μεταφυσική: τη μουσική.

Ωραία όλα αυτά Δημήτρη, όμως γιατί
τελικά της βάζεις 3 αστεράκια και όχι,
ας πούμε, τέσσερα; Την παρουσίασες σαν
να είναι ένα μικρό αριστούργημα...

Ναι, είναι καλή ταινία, μάλλον πολύ καλή.
Και άρεσε, και θα αρέσει στους περισσότερους, με
ειλικρινή τρόπο. Όμως κάτι δε μου κόλησε στη
δεύτερη ιστορία της. Αυτοί οι ήρωες στο Μόντρεαλ
παραείναι όμορφοι, παραέχουν πολλά ipod
και σπίτι με ντιζάιν.

Ίσως είναι λοιπόν που κάπως έχω κουραστεί με
τέτοιους ήρωες και τέτοιες απεικονίσεις. Μου άφησαν
μια γεύση - ιλλουστρασιόν που πια δε
με πολυαγγίζει

Ωστόσο, η πρώτη ιστορία είναι πολύ καλή
και οι αναμείξεις τους πλησιάζουνε νομίζω πραγματικά
την ποίηση. Έτσι, η ταινία είναι σαν ποίημα ενός ποιητή
που εκτιμάς, μα που δεν μπορείς να ταυτιστείς
μαζί του, δε σου 'ρχεται να μάθεις
στίχους του απ' έξω.

Αξιολόγηση: * * * (3)

Δημήτρης Δρένος

δημοσιεύθηκε στο Φιλμ Νουάρ, 29/3/2012